Woensdag 10 augustus, wandeldag 6
Van Granerud naar camping Tangen
± 6,5 uur inclusief rusten, ± 22 km
Om maar met de deur in huis te vallen; de hele nacht heeft het geregend. Ontbijt in de regen, ochtendtoilet in de regen, tent afbreken in de regen. Weersverwachting voor Hamar en omgeving: twee dagen regen. We kunnen dus weer vooruit. Het goede nieuws is dat het voornamelijk motregen was en dat het om halfeen vandaag stopte.
Vanaf kwart voor negen waren we er weer van; het wandelen in regenpak. Wel over de mooiste etappe naar mijn smaak tot nu toe. Aanvankelijk kilometers lang over gravelwegen, die gaandeweg steeds smaller werden en langzaam bleven stijgen. Onderweg passeerde ik het boederijachtige, rommelige huis Sannfredstun waar Vivian en Sina de nacht hadden doorgebracht. In het gehucht Sondre Spitalen vroeg ik mij, bij het zien van een te koop staande woning met grote loodsen, af wie hier nou wil wonen en zelfs een bedrijf beginnen, midden in deze uitgestrekte bossen? Die vraag heb ik mij regelmatig gesteld tijdens deze tocht.
Bij een verlaten boerderijtje, Romsaetra, werd het pas echt mooi met smalle bospaden in noordwestelijk richting. Genieten van die intense verscheidenheid aan kleuren groen, grote stroken met bosbessen en dan weer mossen variërend van wit tot donker groen.
Uitdaging van de dag
Je loopt maar door en bent in een cadans. Je ziet dat de beek, die je nadert net iets breder is dan de vorige waar je zo door heen liep. Maar pas vlak ervoor dringt het echt tot je door dat het ook veel harder stroomt en waarschijnlijk dieper is, te diep. Geen stapstenen te zien. Ho, toch maar even stoppen en er niet blind in stappen. De regen heeft deze beek meer kapsones gegeven. Hij is echt te breed om er over heen te stappen. En springen met al die rare keien en rotsblokken is te riskant.
He, grappig, hoe gaan we dit oplossen. Schoenen en sokken uit kwam nog lang niet bij me op. Eerst maar eens in de directe omgeving zoeken naar een alternatief. Tien meter verder stroomopwaarts vond ik een versmalling waar ik er over kon stappen. Door mij iets naar de andere kant te laten overhellen kon ik met behulp van dunne stammen aan de andere kant mij naar de overkant te trekken. Zelfs mijn rugzak hoefde er niet voor af. Zo'n beweging uitleggen is net zo moeilijk als die reclame met de uitleg van een schitterende voetbalactie. Een foto of een video verduidelijkt alles in twee seconden. Alleen ik moet er nog scherper op worden om ook van dit soort uitdagingen foto's te maken. Je gaat helemaal op in de nieuwe uitdaging en vergeet de verslaglegging.
Midden in het bos nog een rust bij een mooi hutje waar de overhangende dakrand voldoende schuilmogelijkheid gaf. Lekker koffie maken in de regen en toch droog zitten. Daar knap je van op.
Mjøsa
Vanaf kwart voor negen waren we er weer van; het wandelen in regenpak. Wel over de mooiste etappe naar mijn smaak tot nu toe. Aanvankelijk kilometers lang over gravelwegen, die gaandeweg steeds smaller werden en langzaam bleven stijgen. Onderweg passeerde ik het boederijachtige, rommelige huis Sannfredstun waar Vivian en Sina de nacht hadden doorgebracht. In het gehucht Sondre Spitalen vroeg ik mij, bij het zien van een te koop staande woning met grote loodsen, af wie hier nou wil wonen en zelfs een bedrijf beginnen, midden in deze uitgestrekte bossen? Die vraag heb ik mij regelmatig gesteld tijdens deze tocht.
 |
| Romsaetra |
Je loopt maar door en bent in een cadans. Je ziet dat de beek, die je nadert net iets breder is dan de vorige waar je zo door heen liep. Maar pas vlak ervoor dringt het echt tot je door dat het ook veel harder stroomt en waarschijnlijk dieper is, te diep. Geen stapstenen te zien. Ho, toch maar even stoppen en er niet blind in stappen. De regen heeft deze beek meer kapsones gegeven. Hij is echt te breed om er over heen te stappen. En springen met al die rare keien en rotsblokken is te riskant.
He, grappig, hoe gaan we dit oplossen. Schoenen en sokken uit kwam nog lang niet bij me op. Eerst maar eens in de directe omgeving zoeken naar een alternatief. Tien meter verder stroomopwaarts vond ik een versmalling waar ik er over kon stappen. Door mij iets naar de andere kant te laten overhellen kon ik met behulp van dunne stammen aan de andere kant mij naar de overkant te trekken. Zelfs mijn rugzak hoefde er niet voor af. Zo'n beweging uitleggen is net zo moeilijk als die reclame met de uitleg van een schitterende voetbalactie. Een foto of een video verduidelijkt alles in twee seconden. Alleen ik moet er nog scherper op worden om ook van dit soort uitdagingen foto's te maken. Je gaat helemaal op in de nieuwe uitdaging en vergeet de verslaglegging.
Midden in het bos nog een rust bij een mooi hutje waar de overhangende dakrand voldoende schuilmogelijkheid gaf. Lekker koffie maken in de regen en toch droog zitten. Daar knap je van op.
 |
| Mjosameer gezien bij het verlaten van het bos bij Nilsberg |
Bij Nilsberg houdt het bos op en begint een soort van bewoonde wereld. Met het verlaten van het bos heb je blijkbaar voldaan aan de test en wordt boven de regenkraan uitgezet. De gravelweg daalt gestadig in de richting van Espa, het volgende dorpje, gelegen aan de oevers van het Mjøsameer. Daarmee heb je ook weer de E-6 en de spoorlijn Oslo-Trondheim in je achtertuin. Gelukkig loopt de E-6 bij Espa in een tunnel onder het dorp door. Vreemd is om weer binnen de vangrail langs de lokale tweebaansweg te lopen. Druk is het niet, maar je wordt er toch schichtig van. Eenmaal onder de spoorlijn door sta ik echt aan de oevers van het meer. Tijd voor een rust en wat dom staren naar voor anker liggende boten.
Camping Tangen
In de verte kan ik het dorp Tangen zien liggen. Dat is zeker nog een kilometer of vijf, zes. Dit keer maak ik een nauwkeurige kaartstudie en zie dat ik grotendeels langs de oever naar de camping moet kunnen lopen. Daarom kom ik niet via de hoofdingang op de camping, maar over een zijpad vanaf het haventje. En wie zwaaien mij vanaf het terras van hun huurhut tegemoet; jawel, Vivian en Sina. Leuk om elkaar weer te ontmoeten na de laatste keer gisteren bij de onbemande hut Lysjøhimet. Ik hoor waar ze de afgelopen nacht geslapen hebben en krijg meteen de vraag hoe ik over de beek ben gekomen. Het antwoord 'tien meter stroomopwaarts ben ik er over gestapt' wekt duidelijk teleurstelling. Daarna krijg ik in het Duits een verhaal waarbij niet, en dan toch half gesprongen is, armen en benen horizontaal voorbij komen, Sina droog aan de overkant is gekomen en Vivian in het midden laat of ze er in gevallen is, en je toch het gevoel van kleerscheuren krijgt.
Ik neem me voor later terug te komen en ga me eerst bij de receptie melden. NOK 210 lichter kom ik inclusief cola en een douchemunt weer naar buiten. Dat betalen gaat overigens bijna overal met de pinpas. Op mijn bankrekening kan je straks precies zien waar ik geweest ben en hoeveel cola ik gedronken heb. Aan de oevers van het meer mag ik staan. Ik zoek net zo lang tot ik weer een eigen picknicktafel heb. Alles krabbelt op; de zon, mijn tent, mijn humeur, hoewel dat eigenlijk nooit onderuit is gegaan.
Camping Tangen
In de verte kan ik het dorp Tangen zien liggen. Dat is zeker nog een kilometer of vijf, zes. Dit keer maak ik een nauwkeurige kaartstudie en zie dat ik grotendeels langs de oever naar de camping moet kunnen lopen. Daarom kom ik niet via de hoofdingang op de camping, maar over een zijpad vanaf het haventje. En wie zwaaien mij vanaf het terras van hun huurhut tegemoet; jawel, Vivian en Sina. Leuk om elkaar weer te ontmoeten na de laatste keer gisteren bij de onbemande hut Lysjøhimet. Ik hoor waar ze de afgelopen nacht geslapen hebben en krijg meteen de vraag hoe ik over de beek ben gekomen. Het antwoord 'tien meter stroomopwaarts ben ik er over gestapt' wekt duidelijk teleurstelling. Daarna krijg ik in het Duits een verhaal waarbij niet, en dan toch half gesprongen is, armen en benen horizontaal voorbij komen, Sina droog aan de overkant is gekomen en Vivian in het midden laat of ze er in gevallen is, en je toch het gevoel van kleerscheuren krijgt.
Ik neem me voor later terug te komen en ga me eerst bij de receptie melden. NOK 210 lichter kom ik inclusief cola en een douchemunt weer naar buiten. Dat betalen gaat overigens bijna overal met de pinpas. Op mijn bankrekening kan je straks precies zien waar ik geweest ben en hoeveel cola ik gedronken heb. Aan de oevers van het meer mag ik staan. Ik zoek net zo lang tot ik weer een eigen picknicktafel heb. Alles krabbelt op; de zon, mijn tent, mijn humeur, hoewel dat eigenlijk nooit onderuit is gegaan.
Later in de middag ga ik terug naar de hut van Vivian en Sina met het verzoek of mijn mobiel daar opgeladen mag worden. Met het idee later zelf in het campingrestaurant te eten nodig ik ze uit om iets te drinken op het terras. Met enthousiasme gaan ze in op mijn aanbod. Voor het laatst zal ik ze vandaag zien, want ze hebben vanwege tijdgebrek besloten een stuk van het pad over te slaan. Morgen gaan ze met de trein naar Oppdal om van daaruit te beginnen aan het laatste stuk naar Trondheim, waar ze dan op zondag aan willen komen om de kerkdienst bij te wonen. Verbazend. Tot nu toe had ik geen enkele religieuze uiting waargenomen en nu willen we wegens tijdgebrek het mooiste stuk van de route, de hoogvlakte Dovrefjell overslaan, om te eindigen met een kerkdienst. Dit mooiste stuk is ook het zwaarste deel. Of die Sint Olav daar zo kapot van zal zijn betwijfel ik. Maar ieder moet gaan waar hij wil.
Mijn plan om op de camping te eten verdampt met de aanblik van de menukaart. Een pizza voor NOK 230 (ruim 23 euro). Die is zeker gevuld met amandelspijs? Ik ben dan wel geen arme low budget pelgrim, maar dit stokt me in de keel. Vivian herinnert zich de gebraden kippetjes in de supermarkt aan de hoofdstraat. We nemen afscheid en vijftien minuten later sta ik bij de juiste toonbank waar de gebraden kippen net in de koeling zijn verdwenen. Toch maar snel er 1 uithalen en in zo'n isolatiezak verpakken. Daar kun je lekker ongezien toch uit eten. Als ik terugkom bij mijn tent resteren nog een borstkas en een poot. Heerlijk. Bewaren voor het ontbijt. Voor de lunch van morgen heb ik brie, twee broodjes en cashewnoten. (totaal NOK 137). We kunnen weer vooruit.
In Nederland gaat alles goed. Yuri van Gelder wordt een continuing story. Er zijn op Olympische Spelen nog niet zoveel medailles door de Nederlanders gewonnen, dus er wordt geklaagd. Hier is het vanavond tien graden. Liggend in mijn tent schrijf ik mijn aantekeningen van vandaag en hoor zachtjes het bekende getik weer op mijn tentdak. Ik moet er om lachen en mijn buik bijna vasthouden, want het was toch wel een flink kippetje.
De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.
Zie ook mijn Review met tips en ervaringen
Van onze hotel rondreis door Noorwegen, een aantal jaar terug, kan ik me de prachtige kleuren en variaties mossen nog goed herinneren. Daar heb ik ook heel wat foto's van gemaakt destijds.
BeantwoordenVerwijderen