Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2017; van Oppdal naar pelgrimsherberg Hæverstølen

Vrijdag 11 augustus, wandeldag 9

Van Oppdal, (Vevke Hyttetun), naar pelgrimsherberg Hæverstølen

± 8 uur inclusief rusten, ± 26 km

Nieuwe ontmoetingen

Voorzichtig voorwaarts

De eerste kilometers ging het nog prima. De rust had mijn kuit goed gedaan. Totdat ik twee Italiaanse studenten trof. Al bij Oppdal had ik achter ze gelopen, maar ze liepen daarna langzaam bij me weg. Nu, vijf kilometer verder, stonden ze aarzelend te wachten bij een hek. 
Aan de andere kant blokkeerde een troep van wel vijftien pinken de doorgang. Nieuwsgierig loerden ze ons aan met hun neuzen tegen het hek gedrukt. Hoopvol keken de Romeinen naar mij. Nu ben ik zelf ook niet zo van beesten, maar pinken zijn meestal nog af te bluffen met wat geschreeuw en dreigend gezwaai met je stokken. Heel voorkomend kreeg ik voorrang en als eerste ging ik de arena in.

vergeten een foto te maken
maar zo keken ze ongeveer

Tot mijn opluchting klopte de theorie en met de twee Italianen in mijn kielzog drongen we de groep binnen om die na de eerste terugdringing verder te omzeilen. Je moet het succes en het lot niet tarten. Je zou de actie in ander jargon ook kunnen omschrijven als: een korte inbraak en afhankelijk van het succes doorstoten of omtrekken. Dit laatste bedenk ik thuis na terugkeer, want eigenlijk deed ik het hek open met alleen veel goede hoop.

korte rust nog voor ik de Italianen ontmoette

Doordouwers
Het tweetal studeerde techniek in Milaan; de ene medische techniek en de andere ruimtetechniek. Op mijn vraag waarom ze de tocht liepen gaven beiden aan dat ze gematigd katholiek waren en de tocht voor hun plezier liepen.  Ze hadden ook al twee versies van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella gelopen. Net als Sina van vorig jaar bevestigden ze het beeld van de grotere hoeveelheid lopers, horeca en overnachtingsmogelijkheden vergeleken met dit pad. Zij spraken ook over afstanden van veertig kilometer per dag. 
Toen ik informeerde hoe lang ze hier al liepen viel mijn mond open. Pas vanaf 1 augustus. Ter verzachting gaven ze aan dat ze niet in Oslo, maar vanaf Oslo Airport, waren gestart en één keer, van Kongsvold naar Oppdal, wegens gebrek aan eten met de trein hadden gereisd. Desondanks is ongeveer vierhonderd kilometer in elf dagen een flinke prestatie. Dat ook nog op sandalen! Ze liepen overigens in een rustig tempo, maar volgens hun zeggen wel de hele dag door. Alles met duidelijk minder gewicht dan ik. Ze hadden geen tent, maar alleen een slaapzak, een matje en een bivakzak.

(foto geleend van weblog 'aufnachtrondheim')

Nog meer kennissen
Zelfs het rustige Italiaanse tempo ging mijn gespannen kuit net te hard. Ik stopte voor een rust. De studenten gingen door. Ciao.
Normaal zou deze etappe over een bospad en een eindeloze gravelweg, met links en rechts huttenparken, een eentonige bezigheid zijn. Nu kwam het voor mijn kuit goed uit. 
De afleiding kwam vandaag van de passanten. Bij een volgende rust passeerden tot mijn verbazing de twee Australiërs Steve en Chelsey. Ze hadden gisteren een rustdag genomen in Oppdal, waardoor ik weer op ze was ingelopen.

Bij de derde rust, liggend op mijn zeiltje met mijn benen omhoog, werd ik van bovenaf aangesproken door een jonge vrouw, die zich voorstelde als Andrea en uit Duitssprekend Zwitserland kwam. Andrea liep sinds twee dagen alleen, nadat ze tijden met Duitse vrouwen had opgelopen. Ze had op de Dovrefjell hoogvlakte vier dagen in de regen gelopen vertelde ze. Volgens mij moesten we daar ongeveer gelijktijdig hebben gelopen en ik had slechts één dag en één nacht echte regen gehad. Maar ze zag er aardig uit en was vriendelijk, dus viel ik daar niet over. Of zoals oud trektocht-compagnon Frank dat altijd zegt, "dat rekenen we ook goed".

erf van Hæverstølen

erf van Hæverstølen
foto van weblog 'aufnachtrondheim')

Pelgrimsherberg Hæverstølen
Met een laatste rust tegenover manege Langklopp besluit ik niet daar te overnachten, maar drie kilometer verder bij de echte pelgrimsherberg Hæverstølen. Daarmee komt de dagafstand wel op zesentwintig kilometer, maar slaap ik weer in een hut met bijbehorend comfort en hopelijk wandelgezelschap. Mijn kuit moet nog even volhouden vandaag.

Pelgrimshut van Hæverstølen (foto geleend van weblog 'aufnachtrondheim')

De buitenkant van de hut voor de pelgrims doet niet vermoeden dat het er van binnen zo comfortabel is. Het is een goed ingerichte hut met een gemeenschappelijke ruimte die overgaat in een keuken. De slaapplekken zijn over beide verdeeld. Er is zelfs een beperkt assortiment eten waar je vrij uit mag nemen als je het maar noteert op het 'Betalingsskjema' en liefst nog afrekent voordat je vertrekt. Dat kan in een enveloppe die je weer in een soort brievenbus deponeert. Goed vertrouwen is opnieuw het uitgangspunt. 

Het 'Betalingsskjema' is een lange lijst met alle artikelen en activiteiten. De overnachting natuurlijk voor de schappelijke prijs van NOK 250 en douche NOK 20. Maar als je regelmatig wat uit de voorraad graait dan telt dat in Noorwegen toch weer leuk op. Ben benieuwd wat ik morgen mag doneren.

Steve steekt de haard aan

Mijn huisgenoten voor vannacht zijn Steve en Chelsey waarmee ik vijf dagen geleden in de regen op het Dovrefjell kennismaakte. Het is een aardig stel van midden twintig. Chelsey is sinds februari met een kleine wereldreis bezig. Haar vriend Steve heeft zich later aangesloten. Via een paar landen in Azië is ze in Europa terecht gekomen. Daar werd Londen tweemaal bezocht en via Duitsland en een uitstapje naar Kroatië, werden de Baltische staten aangedaan. Daarna werd Frankrijk nog kort bekeken en na Noorwegen stond als laatste Italië nog op de lijst. Een paar dagen Rome en enkele dagen in Florence. Ze bevestigt mijn vraag of ze ook een dagboek bijhoudt. Dat is toch wat anders dan mijn tweeënhalve week wandelen op het Olavspad. Voor hun moet deze maand van fysieke inspanning ook een soort rust zijn bedenk ik.

Scaring
Om halfacht verscheen met veel geluid en gebaren Britse Anthony in de deuropening. De hut was direct gevuld. Hij kende Steve en Chelsey al. Zelf had ik hem kortstondig gesproken op de allereerste avond na aankomst in Kvam, maar dat was hij vergeten. Waar hij daarna acht dagen is ondergedoken blijft mij een raadsel. Maar nu stond hij daar ineens, ongeveer zestig jaar oud, in korte broek en helemaal opgewonden. Hij moest en zou ons vertellen wat hem was overkomen. 

'You may think I have a great imagination, but it was scaring'.
Midden in de hut stak hij met aanschouwelijke gebaren en verschrikte mimiek van wal. Onderweg was hij een auto gepasseerd die vreemd geparkeerd stond in de bosrand. Bij nader onderzoek trof hij de Zwitserse Andrea bij haar tent in het bos vergezeld van een, volgens Anthony, grote Noor. Anthony vond de sfeer apart en vertrouwde het niet. Als vader van een even oude dochter voelde hij zich geroepen om deze Noor daar weg te krijgen. Hij begon daarop een gesprek waarin hij aangaf op zoek te zijn naar een overnachtingsplek. De Noor bood aan hem naar de pelgrimsherberg te brengen. Dat zou de Noor weglokken van Andrea en dus stemde Anthony in. Even later zat hij naast de Noor op de voorbank en achter hem zat een jong geadopteerd dochtertje, dat zich volgens Anthony wezenloos gedroeg. Het deed hem denken aan de horrorfilm A nightmare on Elmstreet. Steve en Chelsey hadden er beeld bij. Als film-analfabeet bleef ik gespaard.

Verrassend en voor Anthony beangstigend, was de actie van de Noor om ineens het bos in te rijden. Hij wilde Athony laten zien waar hij normaal op elanden jacht ging. Uitgebreid werd uitgelegd hoe ze werden gedood. Ter verhoging van de sfeer legde het dochtertje op de achterbank uit dat haar vader gevangen vissen doodde door ze de kop af te bijten. Met verschrikte ogen vertelde Anthony ons over zijn toenemende angst en de aanzwellende gedachte dat hij nu aan de beurt was. De Noor wilde Anthony ook nog zijn huis laten zien. Anthony zag zich zelf al als gevangene en had nadrukkelijk bedankt. En daarom stond hij nu hier. Zo te zien zonder afgebeten kop. Tenslotte moest hij wel erkennen dat de Noor hem keurig had afgezet bij de pelgrimsherberg. Hoe maak ik mijn eigen avontuur! Maar we hebben wel van hem genoten.

Daarna volgde nog een verhaal hoe hij die ochtend in Oppdal heerlijk in het gemeentelijk bad het gezwommen en daar tot zijn ontzetting van de aanwezige Eritrese en Somalische vluchtelingen hoorde wat voor paradijselijk beeld zij van Londen hadden. Hij had hen bezworen daar niet naar toe te gaan. Later vertelde hij mij in de keuken, waar wij onze slaapplaats hadden, dat hij onderwijzer van moeilijk opvoedbare kinderen was. Tegenwoordig op een Rudolf Steiner school. Daar wordt veel aan vrije expressie gedaan vernam ik enkele dagen later van een andere wandelaar. Dat verklaart in ieder geval zijn vertelkunst. Naast vertellen deed hij ook aan schrijven. Overal maakte hij deze wandeltocht aantekeningen van. Hij hoestte zo de naam van een Duitser op van drie weken geleden en wat die verteld had. Mijn naam is ook genoteerd. Een boek van deze tocht wil hij schrijven. Dat zal een spannend boek worden. 

Toen Anthony ging douchen deed Steve uit voorzorg ook het licht in de keuken uit in de hoop dat hij daardoor bij terugkeer rustig zou gaan slapen. Morgen wacht weer een dag in het enge Vikingenland en bovenal heeft mijn kuit rust nodig. Dat ik een beetje trok met mijn been was ook Chelsey opgevallen.

Alle dagverslagen van 2017 zijn aaneengeregen in het totaalverslag van 2017
De wandeling van Oslo tot Kvam is te lezen in het verslag van 2016

De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review